Όταν ένας άντρας ερωτεύεται τη λάθος γυναίκα...

Πιστεύετε στους έρωτες δίχως λογική? Στους έρωτες που δεν οδηγούν πουθενά? Που ξέρεις πως ό,τι και να κάνεις όσο και να προσπαθήσεις δε θα τα καταφέρεις....?Έρωτες μεγάλοι μοναδικοί, ανεπανάληπτοι.. αν δεν έχετε πιστέψει ποτέ σε έναν τέτοιο έρωτα μοιάζε τε με την Ελένη που έλεγε πως αυτοί οι έρωτες συμβαίνουν μόνο στα μυθιστορήματα και στις σαπουνόπερες, γιατί πίστευε πως σε ένα μεγάλο βαθμό ελέγχουμε την καρδιά μας, η ζωή, όμως, είναι αυτή που γράφει πάντα τα πιο όμορφα και ανεπανάληπτα

σενάρια...

Η Ελένη ήταν μια απλή καθημερινή κοπέλα, που είχε σα πλάνο ζωής να τελειώσει τη σχολή στα τέσσερα χρόνια, να κάνει μεταπτυχιακό στην Αγγλία, να βρει μία πολύ καλή δουλειά και φυσικά γύρω στα τριάντα να βρει τον τέλειο σύζυγο, όχι που θα τον είχε ερωτευτεί απαραίτητα,

αλλά που θα της εξασφάλιζε μια καλή ζωή. Ήταν αυτό που λέμε ξενέρωτη.!Θυμάμαι όταν πηγαίναμε για

καφέ μετά το μάθημα και μας μιλούσε γι' αυτά της λέγαμε "Καλά πεθαμένη γεννήθηκες?" Και όμως η Ελένη τελείωσε τη σχολή στα

τέσσερα χρόνια έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία και βρήκε μια πολύ καλή δουλειά στην Ελλάδα. Είχε εκπληρώσει,λοιπόν, ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλάνου ζωής της και έμενε να βρει τον" Mr Perfect" για να τον παντρευτεί.

Με την Ελένη δεν κάναμε ποτέ κολλητή παρέα, δε ταιριάζαμε, εγώ ήμουν πιο αυθόρμητος, πιο ενθουσιώδης, ίσως και πιο ανώριμος. Ήμαστε, όμως, στην ίδια παρέα και αφού γύρισε στην Ελλάδα η

κοινή μας φίλη, Κατερίνα, κανόνισε μια συνάντηση παλαιών συμφοιτητών, γιατί μπορεί να μη τελειώσαμε στα τέσσερα χρόνια, αλλά κάποια στιγμή τελειώσαμε, σε ένα από τα παραδοσιακά τσιπουράδικα, που είχαμε κάνει πλούσια την εποχή των φοιτητικών μας χρόνων. Και η συνάντηση κανονίστηκε. Δέκα φίλοι από το παρελθόν, όχι και τόσο μακρινό, θα συναντιόντουσαν, για να θυμηθούν τα παλιά. Όταν την είδα έμεινα έκπληκτος. Η Ελένη δεν ήταν πια μια συνηθισμένη και αδιάφορη κοπέλα, αλλά μια όμορφη και αισθησιακή γυναίκα γεμάτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Παρόλα αυτά παρέμενε κολλημένη στο μονόχνοτο πλάνο ζωής της, αναζητώντας τον τέλειο σύζυγο. Όλο το βράδυ δε κατάφερα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, είχε τόσα πολλά να μας πει, ήταν τόσο εκθαμβωτική. Την επόμενη μέρα δε μπορούσα να σταματήσω να

τη σκέφτομαι, η μορφή της είχε εγκλωβιστεί στο μυαλό μου, και δε μπορούσα να την αποχωριστώ. Και όμως ήμουν σίγουρος πως η Ελένη δε θα με πρόσεχε ποτέ. Δεν ανταποκρινόμουν στα στάνταρς της. Είχα τελειώσει τη σχολή στα επτά χρόνια, δούλευα ως βοηθός λογιστή στο λογιστικό γραφείο της γειτονιάς μου, ήμουν τριάντα χρονών έπαιρνα το βασικό μισθό και ζούσα ακόμη με τους γονείς μου. Σίγουρα η Ελένη δε θα δεχόταν να βγει ποτέ μαζί μου.

Οι μέρες περνούσαν και η μορφή της δεν έλεγε να εγκαταλείψει τη σκέψη μου, έτσι αποφάσισα να την

πάρω τηλέφωνο και να της πω να βγούμε. Και όπως ήταν αναμενόμενο δε μπορούσε να βρεθούμε, γιατί είχε κάποιο σημαντικό ραντεβού, μου είπε βέβαια πως θα με πάρει αυτή τηλέφωνο όταν θα μπορούσε, πράγμα που, φυσικά δεν έγινε ποτέ. Μετά από κάποιες μέρες σταμάτησα να τη σκέφτομαι, δεν ήταν άλλωστε και κανένας μεγάλος έρωτας, απλά είχα ενθουσιαστεί.

Λίγους μήνες αργότερα, στο οικονομικό επιμελητήριο είχαμε εκλογές και εκεί έμελλε να την ξαναδώ. Όταν την είδα κάτι ξύπνησε μέσα μου, ένιωσα σαν έφηβος που ερωτευόταν για πρώτη φορά, αυτό το συναίσθημα δε το είχα ξανανιώσει για καμία γυναίκα ως τώρα. Με πλησίασε και με χαιρέτησε, μου ζήτησε συγνώμη που δεν είχε επικοινωνήσει τόσο καιρό μαζί μου, μου είπε πως είχε ένα επαγγελματικό ταξίδι και έλειπε καιρό από την Ελλάδα. Μου ζήτησε να βγούμε, φυσικά δε μπορούσα να πιστέψω πως κάτι θα μπορούσε να γίνει μεταξύ μας, παρόλα αυτά ήθελα τόσο πολύ να βρεθώ μόνος μαζί της και ας μέναμε στο φιλικό.

Όσο περνούσαν οι μέρες για το ραντεβού μας η αγωνία μου κορυφωνόταν. Και η μέρα του ραντεβού μας έφτασε.

Κανονίσαμε να πάμε σε ένα μπαράκι στην παραλιακή, μιας και πλησίαζε το καλοκαίρι. Όμως εκείνο το βράδυ, που τόσο περίμενα, η Ελένη δεν είχε έρθει μόνη της. Είχε έρθει μαζί με το φίλο της, το Δημήτρη. Πραγματικά τη στιγμή που μου τον σύστησε σα το σύντροφό της θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Τα πόδια μου κόπηκαν, έχασα τη γη, κάθε ελπίδα που έτρεφα για να είμαι μαζί της μόλις είχε γκρεμιστεί. Ο Δημήτρης ήταν ο άντρας που έψαχνε η Ελένη όλη της τη ζωή. Σαράντα χρονών, διευθυντής στην πολυεθνική που δούλευε η ίδια, με δικό του σπίτι φυσικα και με μισθό πολύ ανώτερο του βασικού. Προσπαθούσα να φανώ ευδιάθετος, πράγμα που με δυσκολία

κατάφερα...Λίγη ώρα αργότερα ο Δημήτρης έπρεπε να φύγει και έτσι έμεινα μόνος με την Ελένη. Ένιωσα κάπως καλύτερα που θα μπορούσα να περάσω λίγες ώρες μόνος μαζί της, αν και η απογοήτευσή μου δε μπορούσε να μείνει κρυφή. Εκείνη το αντιλήφθηκε αμέσως και προσπάθησε να μου φτιάξει το κέφι. Περνούσαμε τόσο καλά. Γελούσαμε και το ένα ποτό έφερνε το άλλο. Θυμηθήκαμε τα φοιτητικά ανέμελα χρόνια και φυσικά μια τέτοια βραδιά δε θα μπορούσε να τελειώσει έτσι. Γύρω στις τρεις αποφασίσαμε να φύγουμε από το μαγαζί, να πάρουμε ένα μπουκάλι κρασί και να το πιούμε στην παραλία. Δε ξέρω αν έφταιγε το ποτό, αλλά ένιωθα μια ακαταμάχητη έλξη και από τις δύο μεριές. Ήταν τόσο όμορφη, το κρασί την έκανε να μοιάζει παιδί, την έκανε αυθόρμητη, αστεία, την έκανε μια άλλη Ελένη, αυτή που εγώ εκείνο το βράδυ ερωτεύτηκα... Κάποια στιγμή εκεί που δε το περίμενα γύρισε και με φίλησε. Δε μπορούσα να αντισταθώ...Εκείνο το βράδυ γίναμε ένα...εκεί δίπλα στη θάλασσα, δίπλα στην τρέλα της πόλης...Δε με ενδιέφερε αν θα ήταν μόνο για μια βραδιά, με ενδιέφερε που έστω και τώρα την έκανα δικιά μου....

(Όπως μου τα διηγήθηκε ο φίλος μου ο Κ.)

......................................... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....................................