Οι εξομολήγησεις μιας απατημένης... ΦΙΛΗΣ!

Η αλήθεια είναι, πως σπάνια δεχόμαστε mail από αναγνώστες, και τα περισσότερα από αυτά τα λίγα,

μας προτείνουν θέματα για κάποιο άρθρο ή κάποιες αλλαγές στο blog. Ποτέ ξανά στο παρελθόν δε μας είχαν στείλει ολόκληρο, συνταγμένο άρθρο. Μάλιστα, το εν λόγω mail, μου ήρθε χθες και δεν ήταν εύκολο να μη μου τραβήξει την προσοχή, πόσο μάλλον να μη το δημοσιεύσω. Η αποστολέας του mail, με παρακάλεσε να κρατήσω μυστική την ταυτότητα της και δε θα μπορούσα να κάνω το αντίθετο. 

"Εντάξει, δε με πείραξε όταν η Φ. σταμάτησε να με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα. Εντάξει, δε με πείραξε όταν η Φ. σταμάτησε να κοιμάται σπίτι μου. Εντάξει, δε με πείραξε όταν πήγαινα μόνη μου στη σχολή. Εντάξει δε με πείραξε όταν έμενα Σάββατόβραδα σπίτι, βλέποντας όλους τους κύκλους του 'GIRLS' μόνη. Εντάξει, δε με πείραξε όταν δεν είχα να πω κάπου τα προβλήματα μου. Εντάξει δε με πείραξε που το ότι "το μωρό μου έχει συνάχι" ήταν πιο σημαντικό θέμα συζήτησης από το δικό μου "δεν έχω λεφτά να πληρώσω τη ΔΕΗ". Εντάξει δε με πείραξε που η Φ. έκλεινε κινητά και εξαφανιζόταν μέρες. Εντάξει, δε με πείραξε που δε θα ξαναβγαίναμε ποτέ οι δυο μας, όπως παλιά. Εντάξει, ΝΑΙ ΜΕ ΠΕΙΡΑΞΕ. 

Με πείραξε  Φ. μου, γιατί μαζί είχαμε την αγωνία αν το "μωρό σου" θα σου στείλει μήνυμα για καληνύχτα, μετά το πρώτο ραντεβού. Μαζί πήγαμε για ψώνια και διαλέξαμε τι θα φορέσεις. Μαζί γελάσαμε με το αστείο επίθετο του. Μαζί ψάξαμε να δούμε αν τα ζώδια σας ταιριάζουν. Και μαζί χοροπηδάγαμε σαν πεντάχρονα, πάνω στο κρεβάτι, όταν σε είπε για πρώτη φορά "καρδούλα μου". Μαζί ανησυχούσαμε όταν αργούσε 5 λεπτά να έρθει να σε πάρει. Μαζί ετοιμάσαμε την βαλίτσα σου για την πρώτη σας εκδρομή.

Και τώρα Φ. μου, πάμε για καφέ μια φορά τον μήνα, και αν πάμε, και τα μόνα θέματα που συζητάμε, αν συζητάμε, είναι για την οικονομική κρίση, για τον καιρό,  το νέο αμάξι του Κ. και άλλα τέτοια αδιάφορα και ανιαρά θέματα. Δε με ρωτάς ούτε καν αν είμαι καλά. Και δε μιλάω για το τυπικό "Τι κάνεις;", αλλά αν είμαι πραγματικά καλά, αν αισθάνομαι καλά, αν είμαι καλά μέσα μου και αν αυτό το χαμόγελο που βλέπεις είναι απλά μια μάσκα. Και τελικά, αναρωτιέμαι, θέλεις να βγαίνουμε ή απλά μου  κάνεις την τιμή να μου χαρίζεις 2 ώρες από τον μήνα σου, τις οποίες θα μπορούσες να τις περνάς αγκαλιά με τον Κ.

Και τέλος πάντων Φ. μου, ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ; Που πήγε αυτό το κορίτσι που πριν λίγο καιρό κλαίγαμε από τα γέλια; Που ξενυχτάγαμε ακούγοντας μουσική; Που πηγαίναμε ατέλειωτες βόλτες; Που την έπαιρνα τηλέφωνο, κλαίγοντας, να της πω πως δεν είμαι καλά; Που έτρεχε σπίτι μου να μου φτιάξει το κέφι; Που είναι εκείνο το κορίτσι, που μιλάγαμε με τις ώρες, χωρίς ποτέ να βαρεθούμε; Ποια είναι αυτή που έχω απέναντι μου; Που δεν έχω τίποτα να πω; Κανένα κοινό; Κανένα ενδιαφέρον; Που πήγε η φίλη μου;

Γιατί Φ. μου είσαι αδιάφορη; Γιατί με ξέχασες; Ή μάλλον γιατί ξέχασες εσένα; 

Ξέρω πως όλα τα παραπάνω παράπονα μου, ακούγονται εγωιστικά. Ξέρω πως θα σκέφτεστε πως ίσως ζηλεύω τη Φ. Ξέρω πως, όταν κάποιος κάνει μια σχέση, αλλάζουν οι προτεραιότητες του και μάλλον όλη η ζωή του. Καταλαβαίνω το ότι η Φ. προτιμούσε να κοιμάται στο σπίτι του Κ., ή ότι δεν ήθελε να βγαίνουμε οι δύο μας και να ξενυχτάμε. Ή ότι δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε για αγόρια όπως παλιά. Ή ότι πλέον είχε και άλλες, καινούργιες παρέες.

Όμως στα αλήθεια, χαίρομαι για την ευτυχία της Φ. Μπορεί να μου λείπει, αλλά ξέρω, ή μάλλον υποθέτω, πως είναι ευτυχισμένη. Στεναχωριέμαι που την έχασα. Και το θέμα είναι, πως ποτέ δεν απαίτησα να είναι μόνο 'δικιά μου'. Το μόνο που θα ΄θελα, ήταν να βρει κάποτε μια ισορροπία ανάμεσα σε μένα και τον Κ., αυτή τη μαγική γραμμή που μπορείς να είσαι καλά και με τις φίλες σου και με το αγόρι σου. ΜΟΝΟ αυτό. Kaι ξέρει, πως εγώ θα είμαι πάντα εδώ για εκείνη."