O έρως θρησκείες δεν κοιτά..(ή μήπως κοιτά?)[2]

Η Μαρίνα ήταν ευτυχισμένη με τον Χασάν. Περνούσαν όλη την μέρα μαζί, καθώς εκείνος έμενε μόνος του, γιατί σπούδαζε στην Αθήνα. Δε την ενοχλούσε ότι ο κόσμος τους κοιτούσε περίεργα στον δρόμο, είχε συνηθίσει ότι ο Χασάν προσευχόταν πέντε φορές την ημέρα, ότι στο Ραμαζάνι δεν έτρωγε τίποτα μέχρι να νυχτώσει, και ότι γενικά δεν έτρωγε χοιρινό ή δεν έπινε αλκοόλ. Για την ακρίβεια όλα αυτά τα είχε συνηθίσει. Οι ίδιοι δεν ένιωθαν πως υπάρχει κάτι να τους χωρίζει, κάποιο εμπόδιο. Το συναίσθημα και η καρδιά τα νικούσαν όλα αυτά. Όπως έλεγαν "Ο έρωτας δεν κοιτάει θρησκείες, χρώματα και φυλές, κοιτάει ψυχές!"

Ακούγοντας "μουσουλμάνος" πιθανόν να φαντάζεστε ότι ο Χασάν είχε την Μαρίνα κλειδωμένη στο σπίτι και την ανάγκαζε να φοράει μαντήλα. Όμως ο Χασάν, σε αντίθεση με άλλους μουσουλμάνους, δεν θεωρούσε τις γυναίκες κατώτερα όντα. Ίσα-ίσα, που πίστευε στην ισότητα των δύο φύλων. Ίσως κάποιες φορές να του κακοφαινόταν όταν η Μαρίνα φορούσε κάτι προκλητικό, αλλά και πάλι δεν θα της απαγόρευε ποτέ να το βάλει. Και όσες φορές είχαμε βγει σαν παρέα, δεν ένιωθες πως ο Χασάν ήταν διαφορετικός από εμάς. Μπορώ να σας πω, μάλιστα, πως είχε γίνει η ψυχή της παρέας. Ακόμα και οι μισαλλόδοξοι φίλοι μας, που στην αρχή πριόνιζαν τα φτερά της Μαρίνας, λέγοντας πως αυτή η σχέση δεν έχει μέλλον, πλέον είχαν λατρέψει τον Χασάν και της έλεγαν καθημερινά πόσο τυχερή ήταν. Ήταν στα αλήθεια τυχερή, λοιπόν?

Ένα πρωί, καθώς η Μαρίνα κοιμόταν στο σπίτι του Χασάν, ξύπνησε απότομα, ακούγοντας μια γυναικεία φωνή να φωνάζει και να μιλάει μια ξένη γλώσσα. Άνοιξε τα μάτια της και είδε μια μεγάλη γυναίκα, η οποία φορούσε μια μακριά φούστα και μαντήλι στο κεφάλι της, να μιλάει έντονα στον Χασάν. Υπέθεσε πως θα είναι η μητέρα του, ή κάποια άλλη συγγενής. Ο Χασάν γύρισε το κεφάλι του και είδε την Μαρίνα, που μόλις είχε ξυπνήσει και κοιτούσε απορημένη. Την πλησίασε και της ζήτησε να φύγει. Της είπε πως θα της τηλεφωνήσει, όταν ηρεμήσουν τα πράγματα να της τα εξηγήσει όλα. Εκείνη τον ρώτησε τι συμβαίνει, αλλά ο Χασάν δεν απάντησε. Μάζεψε τα πράγματα της και έφυγε. Ακόμα και όταν άνοιγε την πόρτα για να βγει από την πολυκατοικία, άκουγε τις φωνές αυτής της γυναίκας. Μπορεί να μην καταλάβαινε τι έλεγε, αλλά ήταν αυτονόητο ότι φώναζε στον Χασάν για την Μαρίνα.

Ο Χασάν δεν της τηλεφώνησε εκείνη την μέρα, ούτε την επόμενη. Η Μαρίνα δε μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της το βλέμμα εκείνης της γυναίκας, που έμελλε να αλλάξει την καθημερινότητα της. Αποφάσισε να τηλεφωνήσει εκείνη στον Χασάν για να τον ρωτήσει τι είχε γίνει. Ήξερε, βαθειά μέσα της, πως είχαν τελειώσει, αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει. Όταν άκουσε την φωνή του, ένιωσε μεγάλη χαρά. Εκείνος από την άλλη άκρη του ακουστικού ίσα που ακουγόταν, μιλούσε ψιθυριστά. Η Μαρίνα κατάλαβε πως εκείνη η γυναίκα ήταν ακόμα στο σπίτι. Της ζήτησε συγνώμη που δεν την είχε πάρει τηλέφωνο, αλλά δεν ήξερε πως να της πεί, αυτά που έπρεπε να της πει. Εκείνη την ώρα τα γόνατα της Μαρίνας κόπηκαν. Της είπε πως δεν μπορούσαν να είναι πια μαζί, όσο κι αν το ήθελαν και οι δύο. Η Μαρίνα δε μπορούσε να ξεστομίσει ούτε μια λέξη. Μάλιστα, της είπε πως τον είχαν λογοδώσει με μια κοπέλα όταν ήταν μικρός και πως 'πρέπει' μόλις τελειώσει τις σπουδές του, να την παντρευτεί. Ο κόσμος της Μαρίνας είχε γκρεμιστεί ολοκρηρωτικά. Ήδη τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να κυλάνε. Της είπε πως την αγάπησε πολύ, αλλά πως δεν γινόταν να είναι πια μαζί.

"Δεν γινόταν να είναι μαζί", μα πως γίνεται? Την στιγμή που και οι δύο ήθελαν να είναι μαζί? Την στιγμή που έλεγαν ότι η θρησκεία δε θα μπει ποτέ ανάμεσα τους. Κι όμως, να που μπήκε. Πως γίνεται? Και ποιός ορίζει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνεται στις σχέσεις, ποιοι μπορούν και ποιοι όχι, να είναι ζευγάρι? Η κοινωνία ίσως? Με τα ωραία στερεότυπα της. Ο έρωτας, σύμφωνα με τους ρεαλιστές, κοιτάει θρησκείες, και για την ακρίβεια, τις υπολογίζει πάρα πολύ. Μπορεί ο Χασάν και η Μαρίνα να λειτουργούσαν με το συναίσθημα. Η κοινωνία, και κυρίως οι οικογένειες τους, πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να δεχτούν αυτή την σχέση. Η Μαρίνα με τον Χασάν δεν ξαναμίλησαν ποτέ από τότε. Κι έτσι ήρθε το τέλος, τόσο άδοξα..