Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

διακοπές..τέλος:(

Έφυγα με cosmo Αυγούστου και επιστρέφω cosmo με  Σεπτεμβρίου. Και ναι, είναι γεγονός! Ήμουν σχεδόν ένα μήνα για διακοπές. Συγκεκριμένα πέντε ολόκληρες εβδομάδες. Η επιστροφή μου στην Αθήνα φαντάζει εφιάλτης και θυμίζει, θα έλεγα, σενάριο ταινίας του Ξανθόπουλου. Και το χειρότερο? Ακούω συνεχώς μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου που λέει: “back to life, back to reality”. Και ΔΕ ΘΕΛΩ να επιστρέψω στην ζοφερή πραγματικότητα της Αθήνας. Εκεί που βρισκόμουν δεν υπήρχε άγχος, προβλήματα, ούτε καν οικονομική κρίση. Και εύχομαι, τώρα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, ένας τρελός επιστήμονας να είχε εφεύρει την πολυβόητη χρονομηχανή και να γυρνούσα τον χρόνο πίσω σε εκείνη την μέρα που είχα αγοράσει από ένα περίπτερο στο λιμάνι το τεύχος Αυγούστου. Ή έστω να υπήρχε ένα χρονοτηλεκοντρόλ, σαν την ταινία, και να πατούσα pause για να μέναμε για πάντα στο καλοκαιράκι. Αλλά τα όνειρα μου διακόπτει το ημερολόγιο, που μου δείχνει πως οι μέρες του Αυγούστου τελειώνουν, και πως το καλοκαίρι έχει έρθει επισήμως στο τέλος του.

Λένε πως όσο πιο καλά περνάς στις διακοπές σου τόσο περισσότερο δυσκολεύεσαι να προσαρμοστείς στην καθημερινότητα. Και ναι, είναι μεγάλη αλήθεια. Είναι ανάλογα μεγέθη. Μεγάλη καλοπέραση, μεγάλη κι η κατάθλιψη. Και ενώ έχω ακόμα την άμμο κολλημένη πάνω μου, ακούω ακόμα τον ήχο των κυμάτων και έχω την αλμυρή γεύση της θάλασσας στα χείλη μου καλούμαι να κλειστώ στην Αθήνα. Και δεν το δέχομαι! Δε με ξενερώνει τόσο η Αθήνα σαν πόλη, όσο αυτά που αντιπροσωπεύει: ρουτίνα, καθημερινότητα, άγχος, προβλήματα. Και φαντάζομαι πως όλοι κάπως έτσι είναι μετά τις διακοπές. Ειδικά αυτοί που δουλεύουν και αντιμετωπίζουν μια πιο ζόρικη, αντικειμενικά, πραγματικότητα από την δικιά μου.

Από την άλλη τα καλά νέα είναι ότι επέστρεψα αγαπητοί μου αναγνώστες. Ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, κι όχι μισοάδειο. Είμαι καλά, είμαι φανερά ανανεωμένη και γεμάτη όρεξη για νέα άρθρα και νέες ιστορίες, τις οποίες θα διαβάσετε μέσα στις επόμενες μέρες, αν φυσικά γλυτώσω την κατάθλιψη ή δεν γυρίσω πίσω στις διακοπές μου με το πρώτο καράβι, πλοίο, τρένο, αεροπλάνο, λεωφορείο, αμάξι και γενικότερα με ότι βρω εύκαιρο.

3 σχόλια:

  1. Είναι κλασικό το φαινόμενο του Συνδρόμου μετά τις διακοπές...Αλλά όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν...Οι αναμνήσεις δεν είναι αυτες που μπορούν να κάνουν την μιζερια της πόλης να εξαφανιστεί??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι αναμνήσεις πονάνε!Απλά το καλό στην όλη υπόθεση είναι πως σε μια τόσο μεγάλη πολή, όπως η Αθήνα, μπορείς και να ξεχαστείς εύκολα και να περάσεις καλά. Οπότε παλεύεται!Θα την γλυτώσουμε την κατάθλιψη!!:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή