Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Όταν ένας άντρας ερωτεύεται τη λάθος γυναίκα...(μέρος 2ο)

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε και μας βρήκε να κοιμόμαστε αγκαλιασμένους στις ξαπλώστρες. Η αντίδραση της Ελένης δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή που περίμενα. Ήταν σοκαρισμένη, μου είπε πως αυτό δεν έπρεπε να γίνει και με παρακάλεσε να την πάω σπίτι. Ήταν τρομοκρατημένη σα να είχε διαπράξει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της. Ήμουν πραγματικά απογοητευμένος, αλλά και πάλι δε το μετάνιωνα, ήταν μία από τις ομορφότερες νύχτες της ζωής μου.
Πέρασαν δυο μέρες και δεν είχα κανένα νέο από την Ελένη, όχι πως περίμενα να συμβεί το αντίθετο, αλλά έτρεφα μια κρυφή ελπίδα. Έτσι αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο, γιατί σκέφτηκα μήπως νόμιζε πως την είχα παρεξηγήσει. Δε το σήκωσε και έτσι αποφάσισα να της αφήσω μήνυμα στον τηλεφωνητή, λέγοντάς της πως αυτό που συνέβη μεταξύ μας το ήθελα καιρό, πως τη σκέφτομαι συνέχεια και πως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να την παρεξηγήσω. Οι μέρες περνούσαν χωρίς να λάβω απάντηση από την Ελένη, οπότε το πήρα απόφαση, να μην ξαναασχοληθώ και να προσπαθήσω να την ξεχάσω. Και όμως, όπως λένε, τα καλύτερα συμβαίνουν εκεί που δε το περιμένεις! Μια βδομάδα μετά τη νύχτα στην παραλία, βρήκα ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή από την Ελένη, που μου έλεγε πως ήθελε να βρεθούμε επειγόντως. Φυσικά, δεν άφησα άλλο χρόνο να χαθεί και την πήρα αμέσως τηλέφωνο. Κανονίσαμε να πάμε για καφέ την επόμενη μέρα. Στην αρχή, ήταν κάπως αγχωμένη, αλλά μου είπε κάτι, που πραγματικά, δε περίμενα να ακούσω από τα χείλη της. Μου εξομολογήθηκε, πως και αυτή με σκεφτόταν πολύ έντονα, αλλά προσπαθούσε να το καταπολεμήσει γιατί είχε σχέση, αλλά δε τα κατάφερε. Μου είπε, επίσης, πως δεν υπήρχε περίπτωση να το συνεχίσουμε όλο αυτό, γιατί ήταν μεγάλο λάθος και γιατί δε μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο στο Δημήτρη. Αμέσως μετά, μου ζήτησε να φύγουμε, και προσφέρθηκα να την πάω σπίτι. Φτάσαμε στο σπίτι της, κι ενώ είχα αποφασίσει να μη της πω τίποτα για αυτά που αισθανόμουν δεν άντεξα. Την έπιασα από το χέρι, και τη σταμάτησα, λέγοντάς της πως για μένα δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά λάθος, πως ένιωθα ότι εκείνο το βράδυ και εκείνη με ήθελε όσο και εγώ, και πως το μόνο λάθος θα ήταν να δώσουμε ένα τέλος σε αυτό που μόλις άρχιζε. Δε θα περίμενα την απάντηση από τα χείλη της, αλλά από της αισθήσεις της. Τη φίλησα και παραδώθηκε στο φιλί μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Πήγαμε σπίτι της και κάναμε παθιασμένο έρωτα όλο το βράδυ. Ήξερα πως η ιστορία μας δε θα τελείωνε εδώ...



Με την Ελένη περάσαμε μαζί δύο μήνες γεμάτους πάθος και έρωτα. Δε την είχα ξαναδεί ποτέ έτσι, είχε τόση όρεξη για ζωή, το πρόσωπό της έλαμπε και ήταν τόσο ευτυχισμένη! Όσο για μένα πετούσα στον ουρανό, δεν ήξερα αν όλο αυτό ήταν αλήθεια, ή αν ζούσα κάποιο όνειρο. Φοβόμουν μη ξυπνήσω απότομα και πληγωθώ. Την Ελένη δεν την πίεσα στιγμή να χωρίσει τον Δημήτρη, γιατί ήξερα πως θα ήταν δύσκολο, όμως δε μπορούσα να μη της το αναφέρω, γιατί με πλήγωνε να τη σκέφτομαι να τον φιλάει, να τον αγκαλιάζει, να κοιμάται μαζί του. Μέχρι που μια μέρα ήρθε και μου είπε πως χώρισε.
Δε μπορούσα να πιστέψω το μέγεθος της ευτυ

χίας που ένιωθα! Κανονίσαμε να πάμε διακοπές, στους Παξούς μακριά από όλους και από όλα για να ζήσουμε ελεύεθεροι τον έρωτά μας. Εκεί πέρασα το ομορφότερο καλοκαίρι της ζωής μου..! Με την Ελένη κάναμε ελεύθερο κάμπινγκ σε μια ερημική παραλία για δύο περίπου εβδομάδες. Όλη
μέρα ήμαστε στον ήλιο και στη θάλασσα χωρίς να μας νοιάζει τίποτα. Ήμουν μόνο εγώ, αυτή και ο έρωτάς μας, που έμοιαζε παραμυθένιος.! Ήμουν σίγουρος πως ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Της ζήτησα να ζήσουμε μαζί όταν θα γυρνούσαμε στην Αθήνα, όμως αυτή δε μου απάντησε, δεν ήθελα να χαλάσω τις ξέγνοιαστες διακοπές μας και δεν έδωσα συνέχεια με γκρίνια και καβγάδες, άλλωστε ήξερα πως η Ελένη ήθελε το χρόνο της και πως όταν θα ήταν έτοιμη θα μου απαντούσε θετικά, δεν είχα πια καμία αμφιβολία για τον έρωτά της.

Δυστυχώς οι μέρες πέρασαν και οι διακοπές μας έλαβαν τέλος, φοβόμουν πως μαζί με τη μαγεία των διακοπών μας, ίσως με την επιστροφή στην Αθήνα χανόταν και η μαγεία του έρωτα μας. Δε ξέρω γιατί αλλά είχα αυτό τον περίεργο φόβο, αλλά καθησύχαζα τον εαυτό μου πιστεύοντας πως τίποτα δε θα χαλούσε αυτό που είχαμε με τόσο κόπο χτίσει με την Ελένη. Και όμως όπως και όλα τα ωραία έτσι και η σχέση μου τελείωσα άδοξα ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε για καφέ στον Άλιμο, αλλά εκείνη δε φάνηκε ποτέ..Ανησύχησα την πήρα τηλέφωνο, αλλά το είχε κλειστό, περίμενα δύο ώρες

και μετά πήγα σπίτι, όπου και βρήκα ένα σημείωμα που έλεγε πως η σχέση μας δε μπορούσε να συνεχιστεί γιατί δεν είχε μέλλον, εφόσον οι ζωές μας ήταν τελείως διαφορετικές και πως δεν είχαν τίποτα κοινό. Όταν διάβασα το σημείωμα νόμιζα πως μου έκαναν πλάκα. Όλος ο κόσμος μου γκρεμίστηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Την πήρα αμέσως τηλέφωνο, αλλά φυσικά δε το σήκωσε και το κινητό παρέμενε κλειστό. Εκείνη τη μέρα εκτός από την καρδιά μου πληγώθηκε και
ο εγωισμός μου...Δε θα την ξαναέπαιρνα τηλέφωνο...Δεν άξιζα να με χωρίσει με ένα απλό σημείωμα!

Για αρκετά μέρες μπόρεσα να συγκρατηθώ και να μη της τηλεφωνήσω. Ήμουν κλεισμένος μες στο σπίτι και έπινα. Ήμουν χάλια. Ένα βράδυ δεν άντεξα, πήγα σπίτι της.Την περίμενα να γυρίσει, γιατί έλειπε. Περίμενα αρκετή ώρα, όταν είδα ένα μαύρο αμάξι να σταματά έξω από
το σπίτι της. Ήταν η Ελένη, αλλά δεν ήταν μόνη της. Ήταν μαζί με το Δημήτρη. Εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια. έφυγα δεν άντεξα να δω τη συνέχεια. Γυρνούσα μέσα στην πόλη μόνος μου με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι, χαμένος, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σε μια πόλη απρόσωπη τόσο κοσμική, αλλά και τόσο μόνη. Ήμουν τόσο κενός όσο κι αυτή. Το πρωί με βρήκε σε ένα παγκάκι στην πλατεία συντάγματος. Βρωμούσα αλκοόλ και είχα τρομερό πονοκέφαλο, αποφάσισα να πάω σπίτι να ξεκουραστώ και μετά να πάω να της μιλήσω. Το έκανα. την περίμενα ξανά έξω από το σπίτι της. Όταν με είδε παραξενεύτηκε και τρόμαξε. Εκείνη τη στιγμή τη μισούσα. Της είπα πως ήξερα για το Δημήτρη, πως δε πίστευα πως μπόρεσε να μου το κάνει εμένα αυτό, πως δε μπορούσε να με προδώσει, να ΜΑΣ προδώσει..! Και εκείνη με κατεβασμένο βλέμμα μου είπε ότι με το Δημήτρη ήταν και πάλι μαζί και ότι επρόκειτο να παντρευτούν. Μου είπε πως εμένα αγαπούσε, αλλά ότι δε θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε μαζί ευτυχισμένοι. .Δε μίλησα... Δεν είχα τι να πω. Ήμουν άδειος...
Εκείνη τη μέρα ήμουν χάλια δε μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβη. Δε μπορούσε να μου το κάνει αυτό η Ελένη μου. Αφού με ήθελε το ήξερα πως με ήθελε, το ένιωθα στο σώμα της, στα φιλιά της.
Από εκείνη τη μέρα πέρασε καιρός. Δε την ξαναενόχλησα από τότε. Ζούσα μόνος μου τον αβάσταχτο πόνο. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, κλείστηκα στο σπίτι και έπινα. Έπινα. Πήγαινα στο σπίτι της και την έβλεπα από μακριά να ζει μια ζωή στην οποία δεν
ήμουν ούτε καν κομπάρσος...ήμουν απλώς ένας άβουλος θεατής....ήμουν απλά ένας ηττημένος...Δύο μήνες αργότερα έμαθα από την Κατερίνα πως παντρεύεται...Τη μέρα του γάμου πέθανα....μαράθηκε η ψυχή μου, η καρδιά μου, το είναι μου...Αποφάσισα να πάω. Δε μπορούσα να αφήσω τη μοναδική γυναίκα που αγάπησα να μοιραστεί τη ζωή της με κάποιον άλλον. και έτσι απλά πήρα το αμάξι μου και ξεκίνησα. Ήμουν έτοιμος για όλα..!

Όμως, δυστυχώς για τον φίλο μας τον Γιάννη η ζωή είχε άλλα σχέδια, σχέδια τα οποία δε μπορεί να μας διηγηθεί, γιατί δεν είναι πια ανάμεσά μας. Στη διαδρομή για την εκκλησία συμμετείχε σε μια συμπλοκή, που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατό του. Ο Γιάννης δε μπόσεσε ποτέ να διεκδικήσει την αγαπημένη του Ελένη, η οποία δε παντρεύτηκε. Έφυγε τελευταία στιγμή πριν το γάμο για να βρει άντρα με τον οποίο ένιωσε ελεύθερη, ένιωσε άνθρωπος, ένιωσε γυναίκα. Και δυστυχώς δεν πρόλαβε! Και από τότε έχουν περάσει τρία χρόνια....

Αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη, όπως μου τα διηγήθηκε ο φίλος του Κ....

4 σχόλια: