Είδα το πολυσυζητημένο LOVE του Gaspar Noe...

Και νομίζω πως μου άρεσε. Η ταινία είχε προκαλέσει ντόρο, τόσο με το προκλητικό πόστερ της, όσο και με τις δηλώσεις του σκηνοθέτη “Ελπίζω οι άντρες να έχουν στύση και οι γυναίκες να γίνουν υγρές”. Αλλά το να προκαλεί είναι το στοιχείο του Gaspar, χαρακτηριστικό παράδειγμα ο βιασμός της Μonica Belucci το 2002, στο Irreversable, που είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων. Ωστόσο, το  Love μου άρεσε, γιατί ήταν ρεαλιστικό, έχοντας ένα απλό σενάριο, περιγράφοντας την πορεία μιας ιδιαίτερης ερωτικής ιστορίας.

Η ιστορία μας ξεκινά με ένα τηλέφωνο που χτυπά και ξυπνάει τον πρωταγωνιστή μας, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στην κοπέλα του και στο δίχρονο γιο του. Στο τηλέφωνο είναι η μητέρα της πρώην του, Ηλέκτρας, η οποία αγνοείται εδώ και 2 μήνες. Και έτσι ξεκινά να ξετυλίγεται το love story του Μερφι και της Ηλέκτρας, μέσω τον αναμνήσεων του πρώτου, ο οποίος δε ξεπέρασε ποτέ τον μεγάλο του έρωτα, κάτι που γίνεται έντονα αντιληπτό από τις πρώτες κι όλας στιγμές και μας γεννιέται έντονα το ερώτημα γιατί δεν κατάληξαν μαζί αυτοί οι δύο.

Τα flashback χαρακτηρίζονται, κυρίως, από τις ερωτικές σκηνές, Ωστόσο, η ιστορία δε ξεκινάει από την αρχή της γνωριμίας τους για να φτάσει στον χωρισμό, αλλά ακολουθεί μια άλλη πορεία, πιο ενδιαφέρουσα, αλλά μας κάνει να καταλάβουμε την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων τους, το μεγάλο πάθος της σχέσης τους, που κάποια στιγμή μετατράπηκε σε κάτι αρρωστημένο, που έβλαπτε και τους δυο. Βλέπουμε την αντίθεση του τότε και του τώρα, και την τεράστια αλλαγή στη ζωή του πρωταγωνιστή.

Στην υπόθεση υπάρχουν ανατροπές, που κρατάνε το ενδιαφέρον ζωντανό. Γενικά, παρόλο που η ταινία διαρκούσε 2 ώρες και κάτι, δε με κούρασε. Ίσως γιατί είμαι συνηθισμένη από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, και οτιδήποτε διαφορετικό μου αρέσει. Σίγουρα δε μιλάμε για το ζευγάρι της διπλανής πόρτας, Μιλάμε για κάτι πολύ ιδιαίτερο και πολύ διαφορετικό. Παρ΄όλα αυτά παραμένει ένα love story, αλλά όχι σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Στη διάρκεια της ταινίας αναρωτήθηκα αν βλέπω ένα κουλτουριάρικο, καλοφτιαγμένο πορνό, αλλά νομίζω κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ήταν απλά πολύ αληθινό.

Όσον αφορά τις ερωτικές σκηνές, πρέπει να πούμε πως ήταν πάρα πολλές, πάρα πολύ ρεαλιστικές και διαρκούσαν πάρα πολύ. Αλλά ήταν πάρα πολλές, και αρκετά hardcore. Αλλά, οπώς αναφέρει και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, ο οποίος σπουδάζει σκηνοθεσία,  το όνειρο του είναι να φτιάξει μια ταινία  "που να απεικονίζει τη ρομαντική σεξουαλικότητα", ωμά όπως φαίνεται.

Το τέλος της ταινίας δε μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά μιας και μιλάμε για ευρωπαϊκό κινηματογράφο και για Gaspar Noe, ας μη ζητάω και περισσότερα, έτσι;