Γράμμα σε μια μεθυσμένη

Αγαπητή φίλη,

Ξυπνάς ένα πρωί, για την ακρίβεια ένα μεσημέρι, και νιώθεις πως σου τρυπάνε το κεφάλι μ΄ένα γιγαντιαίο σφυρί? Τ΄αυτιά σου βουίζουν? Έχεις μια τρομερή ανακατωσούρα, αλλά συγχρόνως και μια μεγάλη δίψα, που σε παρακινεί, παρ΄όλο που δε μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, να συρθείς μέχρι το ψυγείο και να πιείς παγωμένο νερό. Σηκώνεσαι, ζαλίζεσαι, παραπατάς. Ο δρόμος προς την κουζίνα φαντάζει ατελείωτος. Κάνεις μια στάση για να κρατηθείς από μια καρέκλα, καθώς νιώθεις τις αντοχές σου να σε εγκαταλείπουν. Παρατηρείς πως οι τοίχοι γύρω σου γυρίζουν ασταμάτητα. Βρίσκεις το κουράγιο και συνεχίζεις αγκομαχώντας. Φτάνεις. Ανοίγεις το ψυγείο κι αρπάζεις ένα μπουκάλι. Ξεδιψάς μεν, αλλα η ανακατωσούρα γίνεται όλο και πιο έντονη. Τα πόδια σου δε σε κρατάνε άλλο. Στον δρόμο της επιστροφής προς το κρεβάτι ο πονοκέφαλος μεγαλώνει και γίνεται σιγά-σιγά ανυπόφορος.

Φτάνεις στο κρεβάτι. Και πάνω που έχεις καταφέρει να ξανακοιμηθείς χτυπάει το κινητό σου. Το ακούς, αλλά δεν το βλέπεις. Μα που να το έχεις βάλει? Σέρνεσαι στο δωμάτιο για να το βρεις, ψάχνεις κάτω από σωρούς ρούχων, μέσα στην τσάντα σου και τελικά το ανακαλύπτεις στο πάτωμα, δίπλα στα τακούνια σου. Μα πως βρέθηκε εκεί? Δε προλαβαίνεις να απαντήσεις. Τζάμπα η ταλαιπωρία. Βρίσκεις, ωστόσο, μπόλικες αναπάντητες από γνωστούς και φίλους, που ήθελαν, υποθέτω να σιγουρευτούν πως έφτασες σπίτι και δε κοιμήθηκες σε κανα παγκάκι.

Κι όμως, όλα τα παραπάνω στοιχεία συνάδουν στο συμπέρασμα ότι χθές πέρασες απίστευτα, ανεπανάληπτα, καταπληκτικά. Αλλά γιατί δε θυμάσαι τίποτα? Κι όταν λέμε τίποτα εννοούμε τίποτα, λευκό πανί. Αμνησία. Αλήθεια πως γύρισες σπίτι? Γύρισες μόνη? Ή σ΄έφερε κάποιος? Γύρισες με αμάξι, ή με ταξί? Ή με τα πόδια? Γιατί η τελευταία σου ανάμνηση να είναι το πρόσωπο εκείνου του μπάρμαν που σας κερνούσε τα υποβρύχια? Κι αφού σε πειράζουν τα υποβρύχια, γιατί τα πίνεις? Άραγε, αυτή η ολική απώλεια μνήμης να είναι φυσιολογική? Και θα σου απαντήσω αμέσως. Είναι γεγονός πως όταν πίνεις μεγάλες ποσότητες αλκοόλ καις εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτό προκαλεί μια μικρή απώλεια μνήμης, μερικών ωρών συνήθως, τα γνωστά κενά μνήμης. Για να είμαι ειλικρινής πίστευα πως τα κενά μνήμης αποτελούν ένα μύθο, που επικαλούνται όσοι θέλουν να καλύψουν πράγματα που έκαναν όσο ήταν πιωμένοι, και όχι μεθυσμένοι. Κι όμως, να που έρχεσαι εσύ καλή μου μεθυσμένη να διώξεις τις αμφιβολίες μου.

Θα ήθελα, επίσης, να σε καθησυχάσω και να σου πω πως τα φαινόμενα που αντιμετωπίζεις σήμερα είναι απολύτως συνηθισμένα και έπρεπε να τα περιμένεις μετά το χθεσινό σου μεθύσι. Καλό το αλκοόλ φίλη μου, αλλά με μέτρο. Να γλυτώσουμε και τα χειρότερα. Όχι, φαντάζεσαι να ξυπνήσεις καμιά μέρα και να βρείς δίπλα σου τον Άκη, τον Σάκη, τον Τάκη και τον Μάκη? Κι όχι τίποτα άλλο, δε θα θυμάσαι και πως βρέθηκαν στο κρεβάτι σου και θα αρχίσεις να ουρλίαζεις. Επικίνδυνο σπορ το ποτό.

Γι΄αυτό αν τυχόν υποπέσεις γι΄άλλη μια φορά στην αμαρτία του μεθυσιού, γιατί θα το ξανακάνεις και το ξέρω, φρόντισε κάποιος από την παρέα να μείνει νηφάλιος. Αυτός, συνήθως, αποκαλείται και ΄κουβαλητής΄,θα σας πάει όλους στα σπίτια σας και θα περάσει χάλια. (Αλλά αυτό το τελευταίο μη του το πεις!)

Τέλος, δε θέλω να μου ανησυχείς! Ο πονοκέφαλος θα περάσει και το στομάχι σου θα συνέλθει μέχρι το βράδυ. Αν πάλι, χθες το βράδυ έκανες κάτι για το ποίο δεν είσαι και τόσο περήφανη εύχομαι να μην επανέλθει ποτέ στην μνήμη σου. Και την επόμενη φορά με προσοχή, μέτρο και υπευθυνότητα.

Με εκτίμηση και αγάπη,
ΜΙΑ ΦΙΛΗ.


Y.Γ
Όπως λέει και η θεωρία 7 της Ράνιας: "Ξέρεις ότι το προηγούμενο βράδυ έχεις πάει σε ένα παρά πολύ καλό πάρτυ όταν: ξυπνάς με πόνους σε όλο σου το κορμί και έχεις ένα τεράστιο hangover όλοι σου οι φίλοι είναι επίσης χαλιά και κανείς δεν έχει κοιμηθεί σπίτι του."