Καλοκαιρινοί έρωτες το φθινόπωρο... DO or DON'T?

  Κι είναι που φυσάει αυτό το αεράκι από το απόγευμα, που όσο ζεστό κι αν είναι, έχει γεύση χειμώνα.  Και υπάρχει κι αυτή η μυρωδιά βροχής στην ατμόσφαιρα, που ομολογεί ότι κάπου εδώ κοντά βρέχει. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος στο τέλος του καλοκαιριού παραπέμπει στο φθινόπωρο, μια τόσο άχαρη εποχή, όπως και η πρώτη φθινοπωρινή βροχή σηματοδοτεί το τέλος ενός καλοκαιρινού έρωτα, ένα τόσο άσχημο συναίσθημα. Ή μήπως ένας καλοκαιρινός έρωτας μπορεί να συνεχιστεί και το φθινόπωρο;

Και μιλάω για καλοκαιρινό έρωτα, και όχι για μια βραδιά με μια μεθυσμένη τουρίστρια στον Λαγανά. Μιλάω για κανονικό λαβ στόρι, με φλερτ, αθώες ματιές, μια «τυχαία» γνωριμία, ρομαντικές βόλτες στο ηλιοβασίλεμα και δακρύβρεχτο αποχωρισμό. Είναι το summer love που όλοι ονειρευτήκαμε στην εφηβεία μας, αλλά λίγοι από εμάς το πραγματοποίησαν κι όλας, γιατί κακά τα ψέματα οι περισσότεροι στις διακοπές επιλέγουν το εύκολο σεξ, κι όχι αυτόν τον παραμυθένιο, καλοκαιρινό έρωτα.

Να που όμως, η ιστορία ενός φίλου με έκανε να πιστέψω ξανά σ΄αυτό το θεσμό. Και η εν λόγω ιστορία τα είχε όλα. Συγκεκριμένα, ο Κώστας είχε πάει για λίγες μέρες στο νησί, για να επισκεφτεί τη θεία και τα ξαδέρφια του. Από την πρώτη στιγμή που πήγαν με τους συγγενείς του σε μια ταβέρνα στη Χώρα, παρατήρησε εκείνη. Μια γλυκιά και ευγενική σερβιτόρα, την Μαριλένα. Από εκείνη τη μέρα, έπειθε κάθε μέρα τη θεία του να πηγαίνουν σ΄αυτή την ταβέρνα για να τη βλέπει. Απλά, να τη βλέπει. Μια μέρα βρήκε το θάρρος να της μιλήσει και να της ζητήσει να πάνε για ποτό. Εκείνη δέχτηκε, και μάλιστα έδειξε ιδιαίτερα χαρούμενη από αυτή του την κίνηση. Την ίδια μέρα κι όλας την περίμενε να σχολάσει και πήγανε σ ένα ήσυχο μπαράκι. Συζητούσαν με τις ώρες και ήταν σα να γνωρίζονταν χρόνια. Το ξημέρωμα τους βρήκε αγκαλιάσμένους, να χαζεύουν την ανατολή του ήλιου στην ακρογιαλιά. Και να μη σας τα πολυλογώ, οι λίγες μέρες διακοπών του Κώστα έγιναν βδομάδες,οι εβδομάδες μήνας και ο Κώστας σήμερα είναι ακόμα στο νησί.

Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει στη σχέση  τους είναι πως η Μαριλένα μένει στην Βέροια και ο Κώστας στην Αθήνα. Πως μπορεί, λοιπόν, ένας καλοκαιρινός έρωτας να επιζήσει τον χειμώνα και μάλιστα με τέτοια απόσταση ανάμεσα του; Μήπως δε μπορεί να αντέξει τα προβλήματα της καθημερινότητας; Μήπως κάτι ξέρει η Σοφία Αρβανίτη που δε θέλει να της μιλάμε για καλοκαίρια; Από την άλλη, αν δηλαδή δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται. Και στον καλοκαιρινό έρωτα, που θα μετατραπεί σε σχέση από απόσταση τον Σεπτέμβριο, απαραίτητο συστατικό επιτυχίας είναι η εμπιστοσύνη. Αλλά θα μου πεις, τον έχεις γνωρίσει αρκετά τον άλλον ώστε να τον εμπιστευτείς; Εδώ απλά ρισκάρεις λοιπόν. Και στην τελική, τι έχεις να χάσεις; Και δεν καταλαβαίνω αυτόυς τους ανθρώπους που είναι κατά των σχέσεων από απόσταση, είδικά τη σήμερον ημέρα, που με την τεχνολογία που διαθέτουμε μπορούμε να μιλάμε και να βλέπουμε τον άλλον ανα πάσα στιγμή, ακόμα κι αν βρίσκεται στην Αυστραλία. Επίσης, απαραίτητες είναι και οι συχνές επισκέψεις, κάθε Σαββατοκύριακο στον/στην αγαπημένη σου.

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα αυτά, λέμε ναι στους καλοκαιρινούς έρωτες, που δε τελειώνουν σε ένα λιμάνι με τον έναν να κουνάει το μαντήλι και τον άλλον να κλαίει στο κατάστρωμα, αλλά συνεχίζονται στην Αθήνα με το ίδιο πάθος και τον ίδιο ενθουσιασμό που είχαν στο νησί, ακόμα κι αν αντιμετωπίζουν δυσκολίες (βλέπε απόσταση, κλπ)