Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Η πρώτη μου χυλόπιτα

Ξυπνάς ασυνήθιστα πρωί και αρπάζεις το κινητό σου. Τίποτα. Ούτε μια κλήση από αυτόν που περιμένεις. Αποφασίζεις να κοιμηθείς ξανά. Αλλά δε μπορείς. Σε βασανίζουν οι σκέψεις. Δε θα σου τηλεφωνήσει; Δε θα σου τηλεφωνήσει! Παρ΄το απόφαση! Αλλά γιατί; Τι έκανες λάθος; Δε του άρεσες; Ναι, δε του άρεσες! Αλλά γιατί; Αφού τα είπες όλα σωστά. Κι έδειχνε κατενθουσιασμένος. Όχι, αυτό είναι γεγονός. Είπε πως δεν είχε συναντήσει άλλη σαν εσένα. Κι εσύ τότε έκανες όνειρα. Τόσα όνειρα για το μέλλον. Και πόσα σχέδια. Σχέδια για μια καινούργια ζωή. Που ταιριάζει περισσότερο σε όσα ονειρεύτηκες. Και στην ηλικία σου. Ναι, και στην ηλικία σου ταίριαζε περισσότερο. Αλλά εκεί το τηλέφωνο δε χτυπάει. Και τα όνειρα σβήνουν. Και οι ελπίδες χάνονται.

Και τότε σηκώνεσαι από το κρεβάτι. Τι απογοήτευση κι αυτή που αισθάνεσαι. Και μια φωνή στο κεφάλι σου να φωνάζει: "ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ;" Αλλά, μάλλον, δε θα μάθεις ποτέ. Και δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Μόνο να φας ένα οικογενειακό παγωτό, να γυρίσεις πίσω στο κρεβάτι σου, να κουκουλωθείς και να δεις σειρές μέχρι να ξανακοιμηθείς. Μήπως έτσι σταματήσει κι αυτή η φωνή να αναρωτιέται. Και μήπως σταματήσεις να σκέφτεσαι. Κατάθλιψη είναι αυτό; Θεέ μου!

Φίλοι και γνωστοί σου λένε να μην απογοητεύεσαι, τόσοι άλλοι υπάρχουν. Σου λένε πως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Αλήθεια; Και γιατί αυτό ακριβώς αισθάνεσαι; Σα να σταμάτησε η γη να γυρνάει. Σα να μην έχει νόημα η ζωή. Σαν όλα να γίνονται μάταια. Γίνεσαι πολύ μελό. Σταμάτα! Μα όχι, δε γίνεσαι. Αφού ήταν η δουλεία των ονείρων σου. Ήσουν φτιαγμένη για αυτή τη θέση. Είχες όλα τα προσόντα. Και η συνέντευξη πήγε τόσο καλά. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες, Κι αυτό το "Θα σας καλέσουμε" γιατί φαινόταν τόσο αληθινό; Μήπως είπες κάτι που δεν έπρεπε; Μήπως εκείνο το αστείο που είπες για το κτίριο; Ναι, να δεις που αυτό θα είναι. Γιατί να το πεις; Γιατί; Ίσως σου στοίχισε τον επάγγελμα των ονείρων σου. Και σου λένε όλοι: "Καλά περίμενες να βρεις δουλειά με την πρώτη;" Λοιπόν, ναι, περίμενα!

Και σκέφτεσαι πως η επαγγελματική απόρριψη μοιάζει με την ερωτική. Και γελάς. Τι ασήμαντη που φαίνεται τώρα μια ερωτική χυλόπιτα. Σχεδόν αστεία. Ενώ η επαγγελματική σε πονάει τόσο. Από την άλλη, αν το καλοσκεφτείς, η συνέντευξη μοιάζει τόσο με το πρώτο ραντεβού. Άλλωστε, και στα δύο  κάνεις μπάνιο, φοράς τα καλά σου και πουλάς όσο καλύτερα μπορείς τον εαυτό σου. Και ο συνομιλητής σου αποφασίζει αν θα σου δώσει τη θέση, στην καρδιά του ή στη δουλειά του, αντίστοιχα. Και αν δε στη δώσει περνάς μια μικρή, ή μεγάλη κατάθλιψη. Και συγχρόνως, μπαίνεις στη διαδικασία να αμφισβητήσεις τις ικανότητες σου. Και να κλάψεις.

Και μιλώντας για αυτή την κατάθλιψη επιστρέφεις στο κρεβάτι με το παγωτό αγκαλιά και συνεχίζεις να στέλνεις βιογραφικά. Και να ελπίζεις. Και απλά να περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο. Και να περιμένεις... Και να περιμένεις..
.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου